بیوک ملکی، شاعر حوزه نوجوانان در گفتگو با خبرنگار مهر و در پاسخ به اینکه چرا نشریاتی چون کیهان بچه‌ها، دیگر تاثیرگذاری سابق را ندارند، گفت: من درباره «سروش نوجوان» فقط حرف می‌زنم که 17 سال در آن فعالیت کردم. آنچه در ارتباط با این نشریه وجود داشت و موجب موفقیت آن می‌شد، این بود که مخاطب، خود را در آن می‌یافت. یعنی سروش نوجوان، حرف دل نوجوان آن روز را مطرح می‌کرد؛ ضمن اینکه قیصر امین‌پور که یادش به‌خیر و روحش شاد، همان ابتدای سخن نوشت که ما نه پدر شماییم، نه معلم و نه برادر بزرگ‌تر؛ ما دوست شما بچه‌ها هستیم و طی سالیان، ثابت کرد که بر گفته خود ثابت قدم است.
شاعر مجموعه «بر بال رنگین کمان» معتقد است، تجربه سروش نوجوان تکرار می‌شود. زیرا مشکلات و محدودیت‌هایی در ارتباط با چاپ نشریه وجود دارد و تا وقتی این موانع برطرف نشود، یک نشریه نمی‌تواند موفق و تاثیرگذار باشد.
این شاعر نوجوان، گفته‌های خود را با یک پرسش ادامه می‌دهد: چرا «سروش نوجوان» که از سال 1367 تا 1385 منتشر می‌شد و هیچ خط و مشی سیاسی را دنبال نمی‌کرد، باید تعطیل شود؟ این نشریه به اندازه کافی جریان‌ساز بود و تنها می‌کوشید تا صدای نوجوانان را منعکس کند و ذهن و زبان آنها را دریابد. پس دلیل توقف انتشار آن چه بود؟
ملکی با اشاره به اینکه از او و همکارانش خواسته شده تا بار دیگر به «سروش نوجوان»، سر و سامان دهند، گفت: تا زمانی که نگویند چرا سروش نوجوان را تعطیل کردند، انتشار دوباره آن غیرممکن است چون هیچ ضمانت اجرایی وجود ندارد که بار دیگر مانع از فعالیت این نشریه نشوند.
شاعر مجموعه «از هوای صبح» یکی دیگر از موانع و مشکلات انتشار مجلات ویژه کودک و نوجوان را وجود کسانی دانست که خود را کارشناس‌تر از کسانی می‌دانند که سالها برای کودکان و نوجوانان، کار کرده‌اند. چرا باید کسی که این گروه سنی را نمی‌شناسد به «منِ نوعی» بگوید چه کنم چه نکنم؟
به باور بیوک ملکی، کار نشریات کودک و نوجوان در این دوره بسیار دشوارتر از سالهای پس از انقلاب است؛ چرا که این نشریات باید بسیار متنوع باشند و با رسانه‌های جمعی و شبکههای اجتماعی چون فیس بوک که بسیار پرمخاطب هستند، رقابت کنند.
این شاعر نوجوان در پاسخ به اینکه با وجود ماهواره و اینترنت و رسانه‌های تصویری تا چه اندازه نشریات مکتوب، قابلیت جذب مخاطب دارند، گفت: اگر شاعر و نویسنده‌ای، مخاطب خود را بشناسد و کار خود را بلد باشد به خوبی می‌تواند با رسانه‌های دیگر رقابت کند. من با این گفته موافق نیستم که کتاب در سرزمین ما مخاطب چندانی ندارد یا بچه‌ها از کتاب، دل کنده و به سمت ماهواره و فیس بوک رفته‌اند. هنوز هم وقتی یک شاعر یا نویسنده خوب جمله‌ای بر دیوار فیس‌بوک می‌نویسد، 500 نفر آن را لایک می‌کنند؛ پس اگر برای این شخص امکان نوشتن فراهم شود، می‌داند چگونه باید با خواننده خود ارتباط برقرار کند.
از ملکی پرسیده شد، زمانی نشریاتی چون «کیهان بچه‌ها» نسلی از شاعران و تصویرگران و نویسندگان کودک را پرورش دادند. آیا نشریات امروز، ایفاگر چنین نقشی هستند و او پاسخ داد: واقعیت ماجرا اینکه نقش کانون پرورش فکری کودک و نوجوان، پس از انقلاب به کیهان بچه‌ها واگذار شد. از این جهت که «کیهان بچه‌ها» به سردبیری وحید نیکخواه آزاد، نسلی از شاعران، نویسندگان و تصویرگران خوب کودک و نوجوان را تربیت کرد؛ این نقش، نه به طور کامل البته، به «سروش نوجوان» و تا حدی «چلچراغ» هم سپرده شد، اما نشریات دیگر نتوانستند آن‌گونه که باید و شاید جریان بسازند و این بر عهده فعالان در نشریه نیست. شرایط اجتماعی هم تغییر کرده است.
نظر شما